Een aanmoediging voor al mijn bondgenoten.
In het licht van Wereld Kankerdag deel ik een oude blog die ik schreef toen mijn behandelingen net achter de rug waren en ik mijn leven weer kon oppakken:
Ik heb al een tijdje geen blog meer gepost. Ik heb er wel een paar geschreven maar de laatste tijd hadden ze allemaal de zelfde, gefrustreerde ondertoon. Schrijven is één van mijn uitlaatkleppen, blijkt. Das fijn, maar ik wilde toch liever niet de gefrustreerde emotionele kankerpatiënt uithangen op het internet.
Die frustratie komt niet door de vakantie in Ibiza, die was werkelijk geweldig. We hebben veel kunnen zien van het eiland, hebben iedere dag een ander strandje gepakt. Het was een week vol zon, lekker eten, een prachtige vriendschap, overwinningen en avontuur.
Die frustratie komt ook niet doordat ik mijn dankbaarheid kwijt ben geraakt, zeker niet. Ik voel mij vooral heel dankbaar voor het feit dat ik dit alles achter de rug heb en het overleeft heb! Er zijn zoveel vrouwen die dit alles niet meer na kunnen vertellen… En ik ben er echt goed vanaf gekomen. Ik ben iedere dag dankbaar voor mijn sterke lichaam die dit alles aan kon en nu rustig aan hersteld.
De frustratie heeft vooral te maken met mijn ongeduld. Want hoe goed het nu ook gaat, het kan mij niet snel genoeg nog beter gaan! Er zit een hoop haar op mijn hoofd, maar wat mij betreft nog niet (lang) genoeg. Ik loop alweer hard en dat gaat iedere week beter, maar wat duurt het allemaal lang zeg! En hoe moet dat nou met mij en de mannen?
En dan is daar onlangs nog een andere bron van frustratie bijgekomen: werk. Helaas kan mijn werkgever mij geen vaste aanstelling bieden per 1 januari a.s. dus dat betekent: solliciteren. Ik wist dat het eraan zat te komen en ik zie het enerzijds als een mooie nieuwe start als die nieuwe baan er eenmaal is. Maar het maakt het niet makkelijker. Allerlei scenario’s worden er geschetst, door de deskundigen om mij heen. En ik vind het allemaal niks. Ik wil namelijk heel graag werken! Alleen de een na de ander remt mij af. De psycholoog, de bedrijfsarts, de artsen in het ziekenhuis en zelfs mijn personal trainer remt mij af! Terecht, overigens. Want daar heb je mijn ongeduld weer! Ik wil NU beter zijn. NU meedoen met de rest. NU meerennen met de rest. Ik heb al 10 maanden alles ‘on hold’ gezet.
Dus ik luister naar de experts, ik luister naar mezelf en neem een beetje van beiden. Ik tel iedere dag mijn zegeningen. Ik werk iedere dag aan mijn herstel. Meer kan ik niet doen. En de ene dag accepteer ik dat ietsiepietsie makkelijker dan de andere dag.
Toch nog een gefrustreerde blog. Moet ook kunnen. Maar altijd afsluiten met iets positiefs. Ik wil namelijk nimmer leven met een bittere mind. Das zonde van de tijd en de kostbare energie. Dus deel ik de spreuk die mij de afgelopen tijd, en nog steeds, kracht heeft gegeven:
Life is not about waiting for the storm to pass, it is about learning to dance in the rain.
So LET’S DANCE!
Ik deel deze blog bewust omdat ik nu, dik 3 jaar later, wéér aan het herstellen ben. Herstellen 2.0 noemde ik het laatst bij de psycholoog. Want ik ging zo veel doen toen ik eenmaal weer beter was, dat ik mijn batterij veel te vaak tot het laatste streepje heb opgemaakt. Dus nu ben ik herstellende van een burn-out. En weer voel ik de frustraties en zorgen, maar ook de dankbaarheid en de strijdlust.
Kanker krijgen is écht niet fijn en zet je wereld op z’n kop.
Je leven oppakken na kanker, is alles wat op z’n kop stond weer op de juiste plek neerzetten en dan maar kijken of dat goed gaat. En als dat niet goed gaat, dan probeer je het op een andere manier. Dat is ingewikkeld en moeilijk en frustrerend, leuker kan ik het niet maken. Daarom is het juist zo belangrijk om de focus te houden op dankbaarheid en tevredenheid, om de positieve mindset te blijven behouden. Als het je zelf niet lukt, vraag dan om hulp. Hulp van je omgeving of hulp van een arts/ therapeut/ coach. Zoek een manier die voor jou werkt, iets wat jou die positieve boost kan geven.
Voor mij is dat bewegen! En onlangs deed ik een mindfulness training, die heeft mij enorm geholpen in het aanvaarden van de tijd die het nodig heeft om beter te worden.
Invensteer in jezelf en een goede hulpbron om het leven als kankerpatiënt vol te kunnen houden en soms, heel soms even te vergeten dat het er ooit was.
Naast schrijven over mijn eigen ervaringen, kan ik jou ook helpen bij jouw ervaringen met kanker en advies geven in jouw herstel.
