Dam tot Dam Sponsorloop

Dam tot Dam sponsorloop

Help je mij mijn streefbedrag in te zamelen? Jouw hulp wordt enorm gewaardeerd! 

Voordat ik ziek werd, liep ik al hard. Meer omdat het moest en het was niet altijd even makkelijk om mezelf ertoe te zetten. Sinds ik weer beter ben, geniet ik extra van het hardlopen. Dankbaar voor mijn herstelde conditie, het buiten zijn, de vrijheid en ik voel gewoon dat ik leef! Ik heb echt mijn manier van bewegen en fit blijven, in het hardlopen gevonden. 

Ik vind het fijn om gewoon lekker op eigen houtje te rennen. En soms vind ik het leuk om mij aan te melden voor een hardloop-event. Zoals deze week de City Run by Night in Alkmaar. Een extra stok achter de deur voor een PR (personal record) en het is leuk om samen met vrienden te doen!

Zo heb ik dit jaar een extra uitdaging voor mijzelf gevonden. Ik ga de Dam tot Damloop lopen.10 Engelse mijl (16 km) van Amsterdam, door de IJtunnel naar Zaandam. Voor het eerst van mijn leven ga ik 16 kilometer hardlopen. Ik ben pas begonnen met mijn opbouwtrainingen en zal jullie daar ook in meenemen hier op de social media. 


Ik kwam op het idee door een oproep van het Antoni van Leeuwenhoek om mee te lopen. Zij hebben een sponsoractie opgezet: met mijn deelname aan de Dam tot Damloop zo veel mogelijk geld ophalen voor onderzoek naar kanker en betere behandelingen tegen kanker. Daar hoefde ik niet lang over na te denken!

Ik heb zelf ondervonden hoe belangrijk het is dat er steeds onderzoek gedaan kan worden naar deze ziekte en de juiste behandeling ertegen. Ik was zelf ook onderdeel van een studie destijds. Veel behandelingen zijn steeds specifieker en zorgen steeds vaker voor een grotere overlevingskans. Ik zet mij dus graag in voor de AvL Foundation, door mijzelf ook weer uit te dagen met dit geweldige hardloop-event!

Help je mee voor meer overlevingskansen? Voor betere behandelingen? Voor meer en beter onderzoek? Sponsor mij via de link. Mijn bondgenoten en ik zijn je eeuwig dankbaar!

Klik hier om te doneren!

Het Zwarte Gat

Ik zei letterlijk tegen mijn bff dat ik ‘niet zo’n depressieve vrouw met kanker’ wilde worden, veel te veel negativiteit. Nou, ik werd het toch.

Niet meteen, het ging ongemerkt. Zo’n drie jaar nadat mijn behandelingen achter de rug waren was het dieptepunt. Keihard geleefd en een paar rode vlaggen genegeerd. Lekker dan. En ik wilde helemaal geen tijd verspillen aan moeilijke gevoelens. Toch waren ze er. En heel soms, zijn ze er weer.

Het Zwarte Gat. Veel kankerpatiënten krijgen er mee te maken (of je nu wilt, of niet). Het leven weer oppakken na je behandelingen lijkt makkelijk, je wilt het misschien helemaal anders gaan doen, alles inhalen wat je gemist hebt (zoals ik) of juist doen alsof er niks gebeurd is. Je moet jezelf opnieuw leren kennen want je conditie is niet meer hetzelfde en je spiegelbeeld is ook niet meer wat je gewend was. Je lichaam is veranderd en je kijk op het leven ook.

Niemand kan je vertellen hoe je het het beste aan kan pakken. Sterker nog: niemand mág jou zeggen hoe je je leven moet leven, hoe snel of hoe langzaam je alles weer moet kunnen. Het is allemaal goed, want jij staat aan het roer en je doet precies wat goed is voor jou op dit moment. Maar leven met het ‘label’ kanker is gewoon niet meer hetzelfde als zonder.

Misschien zit je vast, weet je het even niet meer, kun je geen positieve, veerkrachtige mindset meer opbrengen? Ik help je er doorheen, ik ben de uitgestoken hand ergens aan de rand van het gat. Je moet het uiteindelijk helemaal zelf doen, ik help je uit te vinden hoe je eruit komt.

Gun jij jezelf die uitgestoken hand en een duwtje in de goede richting?